„Црно ни се везе…“
"It's all doom and gloom..."
инсталација, instalation
„Црно ни се везе…“ е игра на зборови, според Шилеровата препорака за „слободна игра“, во која се преплетуваат и народната поговорка „Црно ни се пишува“ (како логос) и, ако сакате, „Везилката“ на Блаже Конески (како поиезис), и, а тоа е секако, дека нештата што се „везат“ во нашата стварност и општественост е вон од дофатот на нашиот чин на „везење“ на нашиот сопствен живот и судбина, бидејќи тие се „везат“ од некој друг (како политика, односно, како поле на судир на сите три елементи). Премачкувањето/поништувањето на белото „миленце“ (како експонент на локалноста, односно, на доместификацијата) со дијагонална линија во црна боја (како негирачки чин на едновремено негирање и поништување) настојува да го отфрли како неприфатливо таквото „везење“ од страна на некој друг, со што Ристовски навлегува во подрачјето на агонот. Двете сликарски платна се (п)оставени да посочат на постоечката состојба на духот како доволна причина за започнување на тој агон.
Небојша Вилиќ
"It's all doom and gloom..." is a play on words based on Schiller recommendation for "free play" in which intertwine the proverb "Black wrote us" (such as logos) and, if desired, "Vezilkata" Blaze Koneski ( as poiezis), and while it is of course, that things that are "embroider" in our reality and opshtestvenost is beyond the reach of our act of "embroidery" of our own lives and destiny, because they are "embroider" by someone (as politics or as a field of conflict all three elements). Coating / annulment of white "canvas" (as the exponent of the locality or the domestifikacijata) with diagonal black line (as denying act of simultaneous denial and revocation) seeks to reject as unacceptable such "embroidery" by someone else , which Ristovski enters the area of the agonist. Both canvases are (n) left indicate the current state of mind as a sufficient reason for starting that agon.
Nebojsha Vilic
